۲۹ بهمن، یعنی تنها ۳ روز پس از جشن والنتاین "سپندار مذگان" یا "اسفندار مذگان" نام دارد.
فلسفه بزرگداشتن این روز به عنوان "روز عشق" به این صورت است که در ایران باستان هر ماه را سی روز حساب می کردند و هر یک از ۱۲ ماه و ۳۰ روز برای خودشان نام ویژه ای داشتند.
بدین ترتیب در هر ماه، یک بار، نام روز و ماه یکی می شده است که در همان روزی که نامش با نام همان ماه یکی بود جشنی ترتیب می دادند. مثلا شانزدهمین روز هر ماه مهر نام داشت و که در ماه مهر، "مهرگان" لقب می گرفت. همین طور روز پنجم هر ماه سپندار مذ یا اسفندار مذ نام داشت که در ماه دوازدهم سال که آن هم اسفندار مذ نام داشت، جشنی با همین عنوان می گرفتند.
گفتنی است که سپندار مذ لقب زمین است. یعنی گستراننده، مقدس و فروتن و زمین نماد عشق است چون با فروتنی، تواضع و گذشت به همه عشق می ورزد. زشت و زیبا را به یک چشم می نگرد و همه را چون مادری در دامان پر مهر خود امان می دهد و به همین دلیل در فرهنگ باستان اسپندار مذگان را بعنوان نماد عشق می پنداشتند.
سپندار مذگان جشن زمین و گرامی داشت عشق است که هر دو در کنار هم معنا پیدا می کردند. در این روز زنان به شوهران خود با مهربانی پیشکشی می دادند. مردان نیز زنان و دختران را بزرگ داشته و به آنها هدیه داده و از آنها پیروی می کردند.
فرهنگ باستانی ایران بر اساس شادی و نیرو دادن به بشر و برابری حقوق زنان و مردان بوده است و به همین دلیل به کوچکترین بهانه ای شادی و سپاسگزاری از همنوعان در برنامه ی کار قرار میگرفت.
شیدایی
